Γιορτινή απόδραση

Αθάνατη ελληνική επαρχία. Εσένα τίποτε δε σε πτοεί. Δεν πάει να καίγεται ο κόσμος -που κάηκε δηλαδή. Εσύ τα στολίδια σου, τα φτιασίδια σου, του καφέδες σου και τα "προξενιά" σου. Μη μου παραπονιέσαι μετά ότι κανείς δε σου δίνει σημασία, ότι όλα γίνονται ερήμην σου, ότι σε θυμούνται μόνον όταν σ' έχουν ανάγκη. Εσύ επέλεξες το ρόλο του απόντος, του παρακολουθούντος από απόσταση, του ασχολούμενου με τα μικρά, δικά σου ασήμαντα. Τηρείς πάντα την απαιτούμενη απόσταση ασφαλείας. Ίσως, κατά βάθος, να έχεις δίκαιο: εμείς θ' αλλάξουμε τον κόσμο;

Στο ίδιο έργο θεατής;

Γιατί μας ενόχλησε τόσο πολύ η διμοιρία των Μ.Α.Τ. γύρω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο; Εμείς δεν είμαστε που από μικροί μάθαμε να λειτουργούμε με το φόβο της τιμωρίας, της αποπομπής ή της δια βίου περιθωριοποίησης- έστω κι αν οι δυνάμεις καταστολής λειτουργούσαν καλυμμένα; Τώρα που φθάσαμε στο σημείο ν΄ αντικρίζουμε κατάματα αυτήν την περιφρούρηση μήπως ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι κάτι έχει πάει πολύ στραβά στον τρόπο που μάθαμε ή μας έμαθαν να σκεφτόμαστε και να πράττουμε; Μήπως λέω;